onze dappere held ging eens zwemmen

Indertijd met de meisjes ging ik praktisch wekelijks zwemmen. Serieus ja, wekelijks. Amelie was toen al een echte waterrat. Nadat Pauline geboren is, hebben we het zwemmen zo’n 6 maandjes geschrapt, toen vertrokken we terug wekelijks (soms werd er al wel eens een weekje overgeslagen). Met 2 kids is dat  nog net te doen. Alhoewel niet zo evident, aangezien het 2 verchillende karakterkes zijn. Amelie wilde steeds dieper en dieper en Pauline bleef liever in het peuterbadje. En aangezien ik me niet in 2 kan kappen, was dat wel al wat moeilijker.

Op een gegeven moment is dat gestopt, dat zwemmen. Ik vraag me af wanneer precies? Was dat nu bij de geboorte van Lukas of al eerder? Ik weet het eigenlijk niet meer.

In elk geval, toen kwam Lukasje, en met 3 kinderen alleen gaan zwemmen, heb ik tot vandaag nog niet aangedurfd. Met de meisjes zijn we zo een paar keer wel nog eens gaan zwemmen, maar ze blijven zo verschillend op dat vlak. Pauline komt het peuterbad niet uit, en Amelie wil daar niet meer in. Zoveel te wilder, zoveel te beter.

En dus moet ik, met rode wangetjes, bekennen dat onze Lukas nog maar 1ne keer in zijn hele leven een zwembad gezien heeft. Toen hij zo’n 6 maand was ofzo, en waarvan  hij toen zeker 10 minuten ook effectief in het water is geweest. Hij had schrik. De rest van de tijd heeft hij dan maar geslapen.

Dus vond ik het dringend tijd om met zoonlief eens alleen naar het zwembad te trekken. Kloek als hij is, wandelde hij naar binnen, in volle bewondering van de kabouters die er te zien zijn. Daarna gingen we naar de kleedkamer. Vond hij ook al helemaal geweldig. Maar toen hij plots met blote voetjes op een natte vloer moest stoen, toen moest mama hem wel pakken. En het zwembad zelf vond hij helemaal niks en begon lichtjes te wenen. Oh help.

Dus zette ik me maar braafjes op de zwembadrand. Lukas zeurde nog even, maar zolang hij geen water moest aanraken, was ’t dan toch ok. En al die andere ouders van peuters maar kijken naar mij van ‘dat komt ervan he, als ge niet regelmatig met dieje kleine gaat zwemmen…’ Ik heb mijn bekkie wijs toe gehouden.

Mama moest natuurlijk mama niet zijn als ze toch eens ging pogen dat ventje in het water te krijgen. Dus zonder dat hij het doorhad, staken zijn teentjes plots in het water en daarna -over durf gesproken- zijn ganse voetjes. Daar ging de alarmbel, en probeerde hij in mijne nek te kruipen. Maar we gaven niet op, en opeens stak hij er met zijn beentjes in, en was ’t goed voor meneer. Totdat ik eens ging proberen hem van mijne schoot af te halen, en met poep op de grond te zetten (in water dat tot net boven zijn poep komt). Alé, daar ging hij weer terug mijnne nek in. Dapper dat mijne zoon is, maar dapper!

En toen haalde ik de 2 magische bekers tevoorschijn. Bekers waarmee je water kan scheppen en ook waarmee je dat water terug in het zwembad kunt gieten. Al toverend met de bekers zat hij dan toch op zijn poep in het zwembad. En zolang hij de bekers had, vond hij dat heel tof. Rechtstaan, daar wilde hij niks van weten. Op de glijbaan gaan waar hij anders zot van is, ook dat zag hij niet zitten. Dus hebben we gezellig de hele tijd met zijn 2 bekers gespeeld. Oh ja, we hebben het wel nog aangedurfd om naar het diepere gedeelte van het peuterbadje te gaan (dus tot aan zijn borstkas, zo stoer!)

En voor alle duidelijkheid, eens hij ene keer aan het spelen was (op zijn eigen vierkant centimeterke weliswaar, want geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht meer te bewegen) vond hij het heel plezant. Echt waar. Oh ja en hij heeft er leren gillen, wat die grote kinders in het zwembad deden. Hij gilt dus nu lekker mee als een echt meisje thuis.

Ik ga precies toch nog eens een paar keerkes gaan zwemmen met mijn stoer heldje, want half maart beginnen we een reeks peuterzwemmen, en op dit moment zie ik dat precies nog niet echt een succes worden….