kerstkinneke

En plots riepen de meisjes: ‘mama kom nu eens kijken wat er onder de boom ligt!’

ons allereigenste kerstkinneke 🙂

rollebol

Onze Lukas is de rustigste baby van 3. Ze worden per baby rustiger. Amelie was een heel hevige en wilde altijd maar vooruit. Pauline deed het rustig aan, maar Lukas doet het NOG rustiger aan. Pauline heeft haar schade nadien wel ruimschoots ingehaald (ze is ‘moeilijker’) dus dat belooft wel nog voor de toekomst.

Maar kom, hij heeft dus ook niet echt de intentie om voor iets te oefenen. Maar in de week, lag hij dan plots toch op zijne buik. Juichen en gieren (door mij dan toch ;)) maar voor hem hoeft dat niet. Maar hij kan het dus wel. Als hij zo eens goesting krijgt, dan draait hij zich. Zo 1ne keer om de 2 dagen dus. ’t Is dus niet omdat hij het kan, dat hij zich er verder in gaat specialiseren.

Het volgende spreekt zich dan precies ook tegen,maar voor te zitten, is hij dan weer gewoon te hevig. Dan gooit hem zich elke keer naar achter, of leunt zo ver voorover dat hij omkantelt. Of ziet hij iets liggen, en grijpt hij daar naar om ook weer pardoes tegen de grond te gaan. Ooit zal hij wel zitten, zeker?

Pauline haar momentje

Maandag was het eindelijk zover, nadat Amelie haar portie individuele aandacht met K3 had gehad, stond nu een zwempartijtje met Pauline gepland. Ze had iets langer moeten wachten als ik gewild had, was haar kabouterzwembad toch net wel 2 weken gesloten, zeker.

Gelukkig gaan zwembaden altijd weer open, en zo gingen we dus meteen maandag, na school zwemmen. Pauline was zoooo blij dat ze alleen met mama mocht gaan. En ze was dan ook superlief (iets wat de laatste tijd niet zo evident is voor haar :s). Ik heb er natuurlijk ook van genoten, zo eventjes alleen met de middelste te zijn. Pauline is een echt fantasie-meisje. Ze heeft de leukste avonturen beleefd met al die kabouters daar. Daarna hebben we nog een lekker pannenkoeksken gegeten (en daarvoor ook al een ijsje -ze is nu eenmaal zeer gelukkig als ze mag eten-)

De dag ervoor had papa ze ook al een papa-dochtermomentje aangeboden en was met haar naar plopsa indoor geweest (dat had ik met Amelie na K3 nog gedaan).

En toeval of niet, de rest van de week was ze echt wel aangenamer als de laatste maanden het geval was. Had ze echt nog eens zo’n nood aan mama en papa voor haar alleen? We gaan daar zeker attent op blijven.

Schaapwel

Zondagvoormiddag hadden we nog eens een portie kindercultuur op het programma staan. Een peuter/kleuterdansvoorstelling over het slaapritueel. Normaal gingen we als voltallige gezinnetje, maar omdat Lukas toch nog niet 100 % was, ben ik alleen met de meisjes gegaan.

Van zo’n dingen kan ik dus echt supergenieten. De meisjes ook. Ze kijken echt geïnteresseerd. Alle aspecten van het slaapritueel kwamen aan bod, op een speelse manier, al dansend. Je weet wel, boekjes lezen, wassen, omkleden, gezellig toegedekt worden.

Ook werden de verschillende karakters van de meisjes weer eens enorm duidelijk. Amelie is enorm introvert, zeker naar anderen toe, Pauline is net niet extravert. Amelie keek in stilte toe (en vertelt nadien, als we terug thuis zijn, in geuren en kleuren wat ze gezien heeft), Pauline vertelt ter plekke zelf wat dat die daar allemaal aan het doen waren, op een superenthousiast toontje.

Na de voorstelling (en je moet je daar nu geen podium en 200 toeschouwers bij voorstellen, nee, we zitten allemaal in een grote kring rond de ‘performers’) mochten ze nog even spelen. Allemaal dingen die iets met slapengaan te maken hadden: iets met zeepjes, een knuffelbad, een tent,  wiegjes, enzovoort…’t Was tof.  En al de kinnekes (alé de meesten dan toch) waren in pyama, fijn toch!

op de muur

 

mama: Wie heeft er op de muur geschreven?

Amelie: IKKE NIE!!!

over een slordige mama en een zielig zoontje

Aerosollen moest hij dus. Ikke naar de apotheker voor al het spul te gaan halen. Mondmaskertje was niet nodig, want dat had ik al. Nu moet je weten dat mijn dochters eerder gevoelige oren dan gevoelige luchtwegen hebben, en aerosollen heb ik dus bij elk meisje maar 1 keer moeten doen. Maar kom ik had een maskertje, lang geleden gebruikt. Nu moet je eigenlijk ook nog weten dat ik  niet altijd even netjes ben, en dingen meestal op een plaats leg waar het helemaal niet thuishoort. Dus kan je je wel inbeelden hoe trots ik wel was dat dat mondmaskertje braaf lag te liggen waar het moest liggen: in het apotheekkastje. Meteen van de eerste keer gevonden! Een heel prestatie voor mij!

En toen was het tijd om te aerosollen, en om te ontdekken dat ik wel dat mondmaskertje ter beschikking had, maar geen ‘buisje’ -ale ja je weet wel dat verbindingsding tussen het aerosolmachine en het maskertje-. Lap, dat was dus niet op de juiste plaats belandt. Een herinneringske ver weg in mijn geheugen deed eigenlijk zelfs vermoeden dat dat buisje gewoon meegegaan was met het aersolmachine zo nen hele lange tijd geleden dus.

Daar ging mijn ordelijke supervoorbereiding waar ik zo trots op was. Ventje mocht nog naar de apotheek van wacht bollen voor zo’n maskertje, want we vonden het toch echt wel noodzakelijk dat hij diezelfde avond nog begon te aerosollen. Ach ja nu ben ik de trotse eigenaar van 2 maskertjes en 1 buisje. Als dat nog maar in mijn apotheekkastje past.

Verder is ons Lukasje echt wel heel zielig. Een jammerend, zeurend, wenend ventje. Tenzij hij slaapt of ik er mee rondwandel. De eerste nacht was hel. Zo wat elk half uur raakte hij een beetje in paniek door zijn kortademigheid. Om 2 uur kreeg ik hem helemaal niet meer getroost en zijn we nog maar eens gaan aerosollen. Dat deed wel deugd en kon hij er weer voor een uurtje ofzo tegen. Vandaag gaat het wel al wat beter, hij ‘groost’ al minder hard, maar hij ‘groost’ nog wel. De koorts is minder, maar ze is er nog wel. En het zeuren, daar doet hij ook nog even mee verder.

Reacties als ‘hoe, hij is toch maar 1ne keer wakker geweest’ van iemand die doodverbaasd was dat ik zo moe was, na helnacht, werd dus overduidelijk niet zo geappreciëerd. Deze nacht is gelukkiger al iets rustiger verlopen. En oh ja, hij is zeker zo’n 2 minuten content geweest zonder dat ik hem vasthad. Goed he. Dat hij maar snel beter is!

Respiratoir Syncytiaal virus

Ofwel beter gekend als RSV…

Lukas is wat gevoeligskes aan zijn luchtwegen.  Dat had ik al eerder door. Al een paar keer mee naar de dokter geweest, maar meestal kon er niet zo veel aan gedaan worden. Nu was hij weer zo aan het ‘groozen’, dus gaf ik hem iets voor de slijmpjes wat los te maken. Gisterenmorgen had hij een beetje koorts, en ‘groosde’ hij nog steeds. En dat werd op korte tijd plots veel erger. In de namiddag werd hij wakker na een dutje, en viel niet veel daarna al terug in slaap in mijn armen, dus dat was toch al een eerste alarmbelletje. 2 uur later werd hij plots bruusk wakker, en begon meteen hard te wenen. Ik haalde hem op en hij gloeide! Zijn hoofd was knalrood! En het verdict gooide me bijna van mijne stoel (als ik op ene had gezeten). 40,6° had dat ventje. Ocharme!!!

Deze morgen meteen gebeld voor een afspraak bij de dokter (en toch niet gekozen voor de knappe kinderarts ), kon ik pas om 17 u 15 daar terecht. Heel snel werd duidelijk dat hij zich miserabel voelde. Zeuren, slappekes, heel weinig eetlust, enkel op de arm willen en veel slapen. En hoesten, dat het pijn deed. En dat ‘groozen’ werd alleen maar erger, en hij begon ook nog eens te piepen. Koorts.

De dokter hoorde meteen dat het niet goed zat bij ons manneke. Hij heeft het goed te pakken, zo ziek…Ze zei dat hij eigenlijk enorm flink was voor hoe hij zich zou moeten voelen. Ons kranig ventje. Tja de behandeling was snel duidelijk: aerosollen. Hij vond het niet zo leuk, maar was zo slappekes tegen de avond dat hij eigenlijk gewoon in slaap viel, zich verzetten was te vermoeiend.

Dus voor de eerste keer ziek, en meteen tegoei…Ik ga hem alvast heel goed vertroetelen de volgende dagen en nu maar hopen dat het aerosollen snel beterschap mag brengen

de tandjes!

Zachtjes gaan de paardenvoetjes…

Kom kom, ik zou niet mee zijn met de bloggers, als ik niets vertelde over de Sinterklaasvreugde in ons huisje hier. En dees jaar was de Sinterklaasvreugde er ook wel echt. En eigenlijk heb ik gewoon meegenoten als een klein kind. Super toch, zo’n oude man die wat snoep en speelgoed in uw huis komt brengen. Ge hoeft er alleen een beetje braaf voor te zijn (en ik pleit schuldig: ik heb -in die erge momenten- gedreigd dat als ze niet braaf zijn, dieje man nie kwam -alhoewel ik me plechtig had voorgenomen dat niet te doen, tssss).

Het begon al enkele weken geleden. Een aftelkalendertje gemaakt met alle Sint-activiteiten erop vermeld. En dat waren er heel wat. Schoentje zetten in ’t weekend (geen tutjes af te geven hier, oef :p).

Activiteit nummer 1: Sinterklaasfeest. Wat knutselen ginder en dan kwam de Sint binnen. Sintje op ’t podium, klein speechke en dan speelgoedje halen. Goedgekeurd door de meisjes.

Actitviteit nummer 2: de aankomst van de boot bij ons aan ’t Kanaal. Jaja die boot kwam tot bij ons gevaren. Het waaide, maar dat kon de pret niet deren. Amelie haar opmerking:’mama da was wel ne andere Sint als die op ’t Sinterklaasfeest he’. *mama-denkt-naarstig-na-wat-uitleg-ze-daar-aan-gaat-geven*. ‘Die had geen bril aan. *makkelijke uitleg op te bedenken, want ook papa heeft niet altijd zijn bril aan*. ’t Kind kon met die uitleg leven.

Activiteit nummer 3: -wel een beetje toevallig- Sinterklaas loopt rond in Plopsa Indoor.

Activiteit nummer 4: Sinterklaas komt een dagje naar ’t school. Deze was voor mij zelf de meest leuke, aangezien ik eens een dagje mee kon gaan piepen in ’t school. Ik ben bij de ouderraad, dus ik ging de Sint een handje helpen. Het begon al vrij indrukwekkend. De hele straat was afgezet, alle kinderen mochten gaan kijken, want de Sint werd -begeleid door de politie- binnengereden met een jeep. Daarna mochten de kleutertjes naar de Sint gaan luisteren. Ieder klasje zong een liedje (en mama keek en genoot van de showkes). Tijdens de speeltijd en in de eetzaal ben ik dan ook wat mee gaan doen met de dochters. Ze doen het goed daar op ’t school. ’t Was echt genieten voor mij.

Activiteit nummer 5: het speelgoed brengen natuurlijk. Zo’n brave kinders da ik heb: ze mochten bij pépé, en de grootouders  al wat spulletjes gaan halen, én thuis werd ook nog speelgoed gebracht. Ze zijn supercontent en hebben vandaag heel flink gespeeld. En onze Lukas, die is nen tripptrapp rijker. Kan ’t ventje mee aan tafel zitten. Tof tof.

En dan vermeld ik de talrijke tekeningen nog niet die ze gemaakt hebben en de overdosis liedjes die we gezongen hebben.

Dus zingen we met z’n allen: Dank u Sinterklaasje!

Sinterklaas in ’t school

http://www.facebook.com/album.php?aid=2045259&id=1319376019&l=fb3b082003