aan de kassa gevraagd

*ding dong. Aandacht. Er wacht een meisje op haar mama aan de kassa. Het meisje heeft blonde haren, een roze blouse en een grijze broek.*

Dat hoor je zo wel eens in een winkel. Wat denk je dan? Weer zo’n onverantwoorde mama die er niet in slaagt haar kinders bij te houden?

Awel deze keer was ik de onverantwoorde mama van dienst. Ik was met de meisjes voor nieuwe zwempakjes gaan kijken. Amelie had haar beslissing al gauw gemaakt, het ding paste haar perfect en ze ging dan maar wat rondlopen in de pashokjes. En ik…ik liet dat toe. Bij Pauline duurde het iets langer, ik twijfelde tussen 2 maatjes, en ik zat dus nog even vast in het pashokje met haar. Af en toe eens checken of ik Amelie zag, en dat zat wel snor.

Tot  de laatste keer. Pauline en ik kwamen uit het pashokje, het kind reuzetrots op haar nieuw zwempakje (met rokje), en Amelie was nergens, maar dan ook nergens meer te bespeuren. Even terug bij de zwempakken kijken, nee, daar was ze niet. Nu stonden we natuurlijk in ne grote winkel met veel volk. Begin daar maar eens te zoeken. Mijn hart sloeg al lichtjes over, maar ik had Pauline bij de hand, en kon dus niet als een kiek zonder kop beginnen rondlopen. Ik wilde ook niet te ver weg gaan, stel dat ze de weg nog terug vond.

En dan…SAVED BY THE BELL

En mocht ik een zwaar hysterische meisje gaan afhalen aan de kassa. De eerste 10 minuten week ze geen mm van mijn zijde, de duts. En ik…ik voelde me toch wel een slechte mama…

dé uitdaging: update

En hoe lukt het met mijn vasten? Ge weet wel, 40 dagen overleven zonder sjokolat en chips. Awel, ik leef nog en sterker nog, ik hou het vol!

Alvast 1 voordeel aan het werken: daar lukt me dat vele makkelijker als thuis. Thuis heb ik veel meer een ‘knabbelbehoefte’. Nu heb ik hier niks van chocolade liggen op voorraad, dat maakt het alvast iets makkelijker om aan de verleiding te weerstaan.

Maar wat ik straffer vind van mezelf: er ligt dus wel nog ne zak chips. 1ne die van het feestje vorige week niet op is geraakt. Normaal overleeft zo’n zakje het niet langer als 1ne dag, maar nu ligt dat zakje nog steeds ongeopend te wachten. Trots da ik ben op mezelf, jong.

Ik heb zelfs de indruk dat mijn probleemzone (je weet wel, zo rond de buik enzo) er een ietsiepietsie minder erg uit ziet als voor mijn vastenperiode. Dus dat is toch wel erg leuk meegenomen. Daar doen we het tenslotte toch ook een klein beetje voor he,  niet?

Al heb ik ook wel erg dikwijls goesting. Dan loop ik even doelloos rond te lopen. Ik heb zo van die minikoekskes van 1 of ander ding dat zogezegd goed is voor de lijn, gekocht en dan knabbel ik daar maar eentje van op. Of als ik heel gezond wil doen, eet ik zelfs een appel. Ja we leren het nog!

Dus hier lukt het ook nog steeds. Het feit dat we met meerderen zijn, die die uitdaging aangegaan zijn, maakt het ook makkelijker! Je bent niet de enige die zo aan het ‘afzien’ is, en ge wilt toch niet als eerste afvallen ;). Ale in gewicht wel natuurlijk dan! Dus we doen nog even voort!

dé uitdaging

Annelyse begon ermee, Anna volgde al gauw, en ik twijfelde. Want man man, het zal afzien zijn. En gisteren stond er nog een feestje met veel lekkernijen op het programma. En dan niet snoepen, alé zeg nu zelf, dat is toch gewoon pesterij. Dus doe ik het, zoals echte Limburgers dat nu eenmaal doen, met enkele daagjes vertraging. Vanaf vandaag eet ik tot en met Pasen gene chocolat. Jaja vasten, ik ga er aan mee doen. En om die paar daagjes valsspelerij goed te maken, laat ik ook meteen mijne chips.

Ik heb wel één foeteldagje voorzien, en dat is op 5 maart. Mijn nieuw voordeur kan ik toch niet laten voorbijgaan zonder snoepen, zeker? Maar voor de rest ga ik de uitdaging aan!

een nieuwe start!

Sinds 13 oktober was ik officiëel werkloos, heb ik heel even gedacht aan werk te zoeken, toen ik de knoop doorhakte om een aanvraag te doen om onthaalmoeder te worden. Nu is dat blijkbaar een enorm moeilijke procedure (en ja ik ben sarcastisch) en was er tot op de dag van vandaag nog niks van vooruitgang. 2 weken geleden kreeg ik voor het eerst de melding dat ik op gesprek kon gaan, half februari, en dat het daarna nog een tijdje kon duren. De paswoord-kenners onder ons kennen het hele verhaal, maar om een lang verhaal kort te maken, raakte ik lichtjes gefrustreerd, had ik er niet altijd zoveel zin meer in, en besloot ik de site van de VDAB nog maar eens open te zwieren.

En daar zag ik 2 vacatures die me eigenlijk meteen aanspraken. Eentje halftijds en eentje voor 25 uren. En toen dacht ik: ‘waarom probeer ik het niet? Wie niet waagt, niet wint. Je weet tenslotte maar nooit’. Dus enkele weken geleden vertrokken er via email 2 briefkes. Vorige week dinsdag kreeg ik telefoon, dat ik ’s anderendaags (op woensdagnamiddag) op gesprek kon komen. De mimi opgetrommeld want ik wilde mijn kans toch wel wagen.

Dinsdagavond nog wat zitten voor te bereiden, want ja, als ik dan ga solliciteren, wil ik het toch wel tegoei doen. En zo vertrok ik woensdagnamiddag richting ‘mogelijk toekomstig werk’.

Ik was niet alleen daar, we waren met z’n 11en. Het was een procedure met 4 onderdelen, bestaande uit 2 persoonlijke gesprekken, 1 groepsgesprek en dan nog een uitwerking van een casus. Ik ben toch wel een 2,5 uur daar geweest.

Ik zelf had een heel goed gevoel bij alles, maar ja, je bent tenslotte met 11, ’t was mijn allereerste sollicitatie. Hoe groot is de kans? Ik vond de gesprekken zelfs gezellig en had me er echt al wel thuis gevoeld. Maar ik begon niet op wolkjes te lopen, want kom, we zijn toch niet naïef zeker?

En maandagavond ging de GSM. Natuurlijk net op het moment dat ik beslist had mijne auto gauw in de carport te bollen. Da duurt geen 3 minuten. Kwam ik terug binnen, zei Pauline: ‘je telefoon is gegaan, mama’. En daar had ik een ingesproken berichtje met de melding dat ik het heel goed gedaan had en dat ik de job had!!!

Ben ik nu nie gewoon geweldig? :p

Pauline haar eerste reactie was ‘nee jij moet bij mij blijven’, maar toen ik vertelde dat ze nooit alleen thuis moest blijven en dat ik zeker niet zo veel ging werken als papa, was ze toch al een beetje gerustgesteld.

Volgende week maandag ga ik voor kennismaking met mijn teambegeleider en voor verdere concrete afspraken te maken. En de maandag daarop begin ik al! (ja net in de krokusvakantie, gelukkig heeft ’t ventje verlof). Ik ga thuisbegeleiding doen (over de opvoeding) bij multi-problemgezinnen. Ik kijk er alvast naar uit! En oh ja, ‘tis halftijds, geweldig toch?)

Wat zal dat een wending geven in ons leven…Sinds ik mama ben, ben ik altijd thuis geweest. Het heeft regelmatig gekriebeld om terug te gaan werken, maar uiteindelijk zette ik nooit de verdere stap. Nu heb ik het wel gedaan en amper 2 weken later had ik al mijn job! Wie had dat ooit durven denken, zo vlot zeg! Ik had het blijkbaar echt wel goed gedaan, want ik had op vrijwel alle onderdelen de hoogste score. Eerlijk, dat klinkt toch goed he? (ja ik ben een beetje trots enzo)

Maar het zal dus toch wat zoeken zijn. Het is natuurlijk nog een beetje afwachten nu hoe mijn uren precies gaan zijn. En dan is het zo snel mogelijk op zoek gaan naar een onthaalmoeder (want die plannen worden dus nu geschrapt, ik kan niet blijven wachten…). Aaah, onze Lukas wegdoen, dat gaat de eerste tijd toch wel de grootste en moeilijkste stap zijn. De meisjes, die doen het goed in ’t school en die gaan graag, dat weet ik. Maar voor onze Lukas zal het toch ook wel een aanpassing zijn!

Maar ik zie het alvast volledig zitten! Ik ga ervoor.

net niet…

’t Was glad gisterenmorgen op de baan. Ik was nog even bij mijn mutti gepasseerd, en toen ik op het einde van de straat was, begon ik plots te glijden. Ik had totaal gene grip meer. Ik gleed en draaide en gleed en zag me recht tegen de omheining gaan. Ik zag mijn voorbumperke al helemaal in stukken gaan, toen ik een paar centimeter voor de omheining plots stilstond. Ik heb daar echt nog een paar minuten voor me uit zitten staren. Ne mens kan toch geluk hebben.

zumba

Iedereen spreekt erover. Iedereen doet het. Zumba. En vanaf vandaag kan ik er ook over meeklappen. ’t Was dringend tijd dat ik eens terug begon te sporten na de zwangerschap van onze Lukas, en met het nieuwe jaar dat begonnen is, heb ik dat gedaan ook nog.

Mijn conditie is onder het vriespunt (ha ik ben solidair met het weer)en mijn spieren zijn in een diepe winterslaap (ik blijf met het wintergevoel zitten). En daar moest dringend iets aan gedaan worden.

Dus ben ik vandaag net niet gestorven tijdens de eerste les. Maar ik vond het ook heel plezant. Eindelijk terug in gang geschoten, en natuurlijk nu met veel goede voornemens om meerdere keren per week iets van beweging te doen.

Hup hup!

over een slordige mama en een zielig zoontje

Aerosollen moest hij dus. Ikke naar de apotheker voor al het spul te gaan halen. Mondmaskertje was niet nodig, want dat had ik al. Nu moet je weten dat mijn dochters eerder gevoelige oren dan gevoelige luchtwegen hebben, en aerosollen heb ik dus bij elk meisje maar 1 keer moeten doen. Maar kom ik had een maskertje, lang geleden gebruikt. Nu moet je eigenlijk ook nog weten dat ik  niet altijd even netjes ben, en dingen meestal op een plaats leg waar het helemaal niet thuishoort. Dus kan je je wel inbeelden hoe trots ik wel was dat dat mondmaskertje braaf lag te liggen waar het moest liggen: in het apotheekkastje. Meteen van de eerste keer gevonden! Een heel prestatie voor mij!

En toen was het tijd om te aerosollen, en om te ontdekken dat ik wel dat mondmaskertje ter beschikking had, maar geen ‘buisje’ -ale ja je weet wel dat verbindingsding tussen het aerosolmachine en het maskertje-. Lap, dat was dus niet op de juiste plaats belandt. Een herinneringske ver weg in mijn geheugen deed eigenlijk zelfs vermoeden dat dat buisje gewoon meegegaan was met het aersolmachine zo nen hele lange tijd geleden dus.

Daar ging mijn ordelijke supervoorbereiding waar ik zo trots op was. Ventje mocht nog naar de apotheek van wacht bollen voor zo’n maskertje, want we vonden het toch echt wel noodzakelijk dat hij diezelfde avond nog begon te aerosollen. Ach ja nu ben ik de trotse eigenaar van 2 maskertjes en 1 buisje. Als dat nog maar in mijn apotheekkastje past.

Verder is ons Lukasje echt wel heel zielig. Een jammerend, zeurend, wenend ventje. Tenzij hij slaapt of ik er mee rondwandel. De eerste nacht was hel. Zo wat elk half uur raakte hij een beetje in paniek door zijn kortademigheid. Om 2 uur kreeg ik hem helemaal niet meer getroost en zijn we nog maar eens gaan aerosollen. Dat deed wel deugd en kon hij er weer voor een uurtje ofzo tegen. Vandaag gaat het wel al wat beter, hij ‘groost’ al minder hard, maar hij ‘groost’ nog wel. De koorts is minder, maar ze is er nog wel. En het zeuren, daar doet hij ook nog even mee verder.

Reacties als ‘hoe, hij is toch maar 1ne keer wakker geweest’ van iemand die doodverbaasd was dat ik zo moe was, na helnacht, werd dus overduidelijk niet zo geappreciëerd. Deze nacht is gelukkiger al iets rustiger verlopen. En oh ja, hij is zeker zo’n 2 minuten content geweest zonder dat ik hem vasthad. Goed he. Dat hij maar snel beter is!

Honest scrap

Met veel veel vertraging, kom ik er toch nog mee aangewaaid. Ook ik mocht het awardje in ontvangst nemen (met een dikke bees voor Inge en Karen) en mag ik dus 10 puntjes vertellen die je nog niet over mij weet…

1. Ik ben vreselijk vies van WC’s. Helaas kan ik niet anders dan mijn ding er op doen, maar als die WC nadien niet meteen doorgespoeld wordt, word ik behoorlijk freaky. Ik doe dat dus wel meteen, maar als 1 van mijn huisgenootjes dat niet meteen doet, word ik daar echt ambetant van. Ik sta daar dus ’s nachts zelfs voor op als ik hoor dat iemand anders de WC niet doorgespoeld heeft, om die gaan door te spoelen (hoezo neurotisch?). Festivalwc’s zijn dus ware nachtmerries voor mij, maar ik heb ze toch telkens opnieuw overleefd ten tijde van mijn festivaljaren.  Ook die franse WC’s vind ik pure horror.
2. Vroeger zei ik altijd dat ik ‘juffrouw’ ging worden, lesgeven in het lager onderwijs dus. Ik ben die opleiding indertijd ook gestart, maar het effectief voor de klas staan, bleek dan toch helemaal mijn ding  niet te zijn. Het voelde zo geforceerd voor mij. Ik leer wel graag dingen aan, maar op een minder formele manier dan. Later heb ik toch nog eens een nieuwe poging gedaan met de GPB-opleiding, maar ook daar voelde het weer te geforceerd aan. Nu weet ik het dus zeker: lesgeven is niks voor mij.
3. Ik ben geen echte Limburgse. Ik ben geboren in Mechelen, heb daarna nog in Vlaams-Brabant gewoond, om dan op mijn 7^e te ‘emigreren’ naar Limburg, en ook daar zijn we nog ne keer verhuisd. Maar toch heb ik het echte ‘Limburg-gevoel’ en noem ik me dus ook trots Limburger. Ik woon hier tenslotte toch wel het grootste deel van mijn leven en zal dat ook blijven doen.  (maar ik zing niet!!)
4. Bij de 10 weetjes heb ik het bij sommigen nog gelezen, maar ik heb dus een ‘telefoonfobie’. Ik vind het vreselijk om telefoontjes te doen. Ik kan er niet tegen dat ik geen gezichtsuitdrukking zie dan. Ik ga veel liever iets persoonlijks vertellen en als dat me ook niet aanstaat, dan stuur ik wel een mailtje :o. ‘In Real Life’ ben ik echter een ongelofelijke tetter. Voor  zakelijke telefoontjes moet ik echt in een ‘telefoonmood’ zijn, en als ik dat ene keer heb, dan doe ik meestal  alle telefoontjes die ik al een hele tijd heb zitten uitstellen…
5. Op mijn 18^e heb ik een brief naar mezelf geschreven, hoe ik hoopte dat mijn leven er over 10 jaar zou uitzien. Dat had de leerkracht van godsdienst voorgesteld en eigenlijk vond ik dat wel een leuk ideetje. Die brief hebben mijn ouders dan op een geheime plaats verstopt totdat ik die brief terug moest lezen. 5 jaar later heb ik dat nog eens over gedaan.  Mijn leven is toch wel grotendeels geworden zoals ik het wou. Zo cliché, huisje, tuintje, kids.  Ik kan dus alleen maar content zijn. Wat ik toch wel straf vond, was dat ik dus op mijn 18^e geschreven had, dat ik graag 3 kinderen wou voor mijn 30^ste, en dat dat eerst 2 meisjes en daarna een jongen ging zijn. Dat wist ik echt niet meer. Later dacht ik altijd dat ik een echte meisjesmama ging zijn met 3 dochtertjes. Maar nu mag ik ondervinden hoe een hoog knuffelgehalte zo’n babyjongen toch ook heeft. Maar kijk, da’s echt een leuk ideetje om eens te doen, hoe zie je je leven over 10 jaar?
6. Ik was een ontzettend moeilijke puber.  Ik wilde weg, weg en nog eens weg, en dan liefst tot in de vroege uurtjes. En dat mocht niet altijd. En daar heb ik me serieus tegen verzet. Mama wenste me toen altijd zo 3 dochters toe als ik zelf. ’t Zijn nu wel geen 3 dochters geworden, maar ik bereid me alvast mentaal voor op hun echte puberteit. Want als die peuterpuberteit een voorsmaakje was/is, dan weet ik wat me te wachten staat…(en als ze op de mama lijken :o) Ooit ben ik er ’s nachts zelfs van tussenuit gemuisd, man man, ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik dat toen heb gedaan! Oh jee als mijn kids da ooit durven…*bloos*
7. Ik heb een heel simpel GSMeke. En van ’t ventje mag ik niet voor een gecompliceerder model gaan. Waarom, hoor ik je al denken. Awel, omdat ik er in geslaagd ben op 3 maanden tijd 2 GSM’s in de WC te doen belanden. De eerste heeft het nog een tijdje overleefd nadien, de tweede is meteen overleden. (en ja ik heb dat dus zelf uit die WC geraapt, bah bah). Toen heb ik van ’t ventje een nief GSMmeke gekregen, maar het simpelste van ’t simpelste. Nu gebruik ik da ding vooral om te bellen, dus da vind ik nie zo erg. Maar het was wel met de voorwaarde de diene ook nie in de WC te laten vallen :D.  Ik heb hem ondertussen al meer als een jaar, flink he. En hoe valt zo’n ding nu in de WC? Awel ik wilde graag zo’n klapGSMmeke, en als ik dan ’s morgens opstond, klapte ik die achter mijn broek, ging ik naar ’t WC, en hup daar ging ‘ie dan. Nu heb ik dus geen klapGSMmeke meer.
8. Ik  geraak ontzettend moeilijk in gang. Ik moet altijd eerst nog eens een boekske doorbladeren, of mijn facebookske nalezen of mijn mails checken. En het gebeurt dan al eens da ik daar te lang mee bezig ben, zodat er te weinig tijd overschiet voor het echte werk. Ik probeer er aan te werken ;).
9. Ik ben een echte disco-freak. Uitgaan zegt me niet meer zo veel, maar als het over disco gaat, ben ik niet meer te houden! En in dresscode natuurlijk! Dan ga ik echt uit de bol.
10. Ik durf nogal eens woorden om te draaien of de tegenstelling te gebruiken, dat is gewoon sterker als mezelf. Als ik het koud heb, zeg ik dat ik iets ‘frisser’ ga aandoen, ipv ‘warmer. Ik ben er zelfs ooit in geslaagd volgende zin te produceren, en check het maar na, alle letters komen er in voor, alleen niet in dezelfde volgorde: ‘keelt uwe kop schaar’. (scheert uwe kop kaal).  En wanneer zeg je nu zo een zin, hoor ik je al denken. Awel als ge nog geen kinderen hebt, en al nen hele avond op café hebt doorgebracht.

Ik ga ze ook niet meer doorsmijten naar iemand anders, want de meesten hebben ze ondertussen al gehad, wil je er toch aan beginnen, grijpen maar!

writer’s block

of ai ai toch…

Ik zit momenteel met vanalles in mijne kop, vooral op toekomstig professioneel gebied dan. Mijn contract is vorige week afgelopen (weet je nog wel?) en het feit dat ik nu zonder werk zit, doet me nadenken. Wil ik nog dezelfde richting uit? Of net niet? Wat kan ik daar nu precies mee doen? Omdat ik blijbaar nogal wispelturig ben en daarnaast ook nog een eeuwige twijfelaar, maakt dat ik de ene dag enthousiast plannen maak voor teen en de andere dag voor tander. Ik ben er enorm mee bezig en ik ga echt op en af in een achtbaan. En blijkbaar kan zoiets dus wel even leiden tot ‘absoluut geen inspiratie voor te bloggen’, hoewel ik meer dan genoeg te vertellen heb. Maarre op een gegeven moment ga ik toch knoopkes moeten doorhakken, als ’t niet voor de blog is, is het toch al zeker zo voor mezelf. En dus kan ik zeggen: ‘I’ll Be Back…Soon!’ Tot dan, vergeet me niet ;).