Kom, die laatste deelkes nog gauw, dat ik het sinterklaasverhaal hier eens kan afsluiten…
Deel ben-de-tel-kwijt-1
Dees heeft eigenlijk niks met Sinterklaas te maken, maar het viel wel net in dat drukke sinterklaasweekend. Amelie vroeg zich al langer af hoe vuurwerk er nu precies uitziet. In de zomer is er een paar keer in de buurt vuurwerk geweest, maar omdat dat altijd vrij laat is, hebben ze nog geen vuurwerk gezien.
Nu was er net een kerstmarkt in de buurt, en vuurwerk om 20u. Haalbaar uur, en ’s anderendaags geen school, dus het ideale moment om daar eens naar te gaan kijken. De kerstmartk zelf gingen we aan ons voorbij laten gaan, ’t is tenslotte nog sinterklaasweekend, maar naar het vuurwerk gingen we wel kijken. Mimi bleef bij Lukas, zodat W’ke en ik met de meisjes konden gaan kijken.
Nog maar net daar en het begon al meteen. Dat die dingen nogal luide knallen maken, dàt waren we vergeten te vermelden. En zo pakte Pauline daar dus ne grote schrik, en wilde ze echt niet dichterbij gaan. Hartverscheurend huilde ze dat ze naar huis wilde. Ocharme. En ze had al zoveel stress van al dat gedoe rond sinterklaas…W’ke is dan met Paulinetje al maar terug naar de auto gegaan.
Amelie vond het wel indrukwekkend. Ze genoot, kwam zalig lief met haar hoofd op mijn schouder liggen, en zo genoten we dan maar met ons tweetjes van het vuurwerk. Nadien had ze nog volgende commentaar: ‘vanaf nu wil ik elke avond naar het vuurwerk gaan kijken’. Gelukkig toch 1 kind dat het leuk vond.
Nadien in de auto was Pauline gelukkig al helemaal bekomen van het vuurwerkgebeuren.
Deel ik-ben-de-tel-kwijt-2
Het bord zetten natuurlijk! Met de nodige poespas erbij. Een mooie tekening voor sinterklaas, een pinteke bier voor zwarte piet, klontjes en een wortel voor het paard, hun knutselwerkjes nog gauw tentoontsellen die ze in school gemaakt hadden, en Pauline vond dat Sinterklaas toch ook wel een appeltje verdiende. Ook voor Lukas werd een mooi bordje klaargezet door de meisjes.
Pauline kreeg vlak voor het slapengaan nog een woede-aanval van jewelste, de oorzaak ervan ben ik ondertussen allang vergeten. Toch wel een beetje paniek of de Sint echt wel zou komen. Maar éénmaal in bed, sliepen ze allemaal als roosjes.
En-het-allerlaatste-deel-dan
Jaaaaaaaaaaaaaa de sint is geweest, en het werd een zalig speeldagje hier ten huize Fie-en-co. Dank u Sinterklaasje, tot volgend jaar!