onthaasten in 2012

Mag ik jullie alsnog een zeer mooi 2012 toewensen? Op blogjaar was 2011 een zware flop hier, maar ik steek het op dat fotoproject 365 waar ik ook aan meedeed (de foto’s staan echter alleen op gezichtenboek) in combinatie met mijn job enzo dat ik een totale writersblock had.

Dus hopelijk is mijn 37e poging om mijn blog nieuw leven in te blazen, de juiste. In 2012 willen wij hier vooral op een rustiger tempo leven. Van hot naar her rushen, met 3 kids, is voor niemand aangenaam.

En dat brengt me even terug tot het verhaal van mijn werk…Inhoudelijk zeer toffe job. Serieus. Maar ik maakte enorm veel overuren, en er werd toch wel veel flexibiliteit verwacht. Zodat ik op de meest moeilijke momenten altijd maar weer moest puzzelen voor opvang enzo. Akkoord, ik had ook veel flexibiliteit om mijn uren soms zelf in te vullen, maar ik werkte gewoon te veel uren. En dat voor iemand die zeer bewust halftijds wilt werken, om er nog voldoende te zijn voor haar gezinnetje.

De 1e krak kwam er vorig jaar al in mei. De onthaalmoeder nam volledig augustus verlof en dus vroeg ik ouderschapsverlof. Uiteindelijk heb ik het gekregen, maar er ging een hele soep aan vooraf. In een boze bui belde ik toen al met W dat ik dat niet vond kunnen en dat ik er terug mee ging stoppen en ratelde maar door. Nu is W de ideale persoon om me te weten kalmeren (wat nodig is zo af en toe) en te nuanceren. Eerst maar eens dat maandje ouderschapsverlof afwachten en dan rationeel erover nadenken.

En dan was er ouderschapsverlof. In de grote vakantie. Volledig leven op het ritme van de kinderen. Er wachtte na die maand een overvolle agenda me op op mijn werk, met weer de meest onmogelijke uren en sowieso overuren. Ik kreeg het al spaans benauwd met de gedachte alleen. Krak 2.

Krak 3 kwam er op onze eerste dag vakantie in Zwitserland. Voor we gingen intersoccen, gingen we een dagje op bezoek bij vrienden. En daar heerste zo een onthaaste sfeer. Om zalig jaloers op te worden. Sinds ik terug ging werken, was die sfeer thuis toch wel beperkt tot het minimum. W heeft nog eens promotie gemaakt, zeer leuk natuurlijk, maar nog meer en langer werken en thuis nog eens verder werken. En ik vloog ook maar door het leven heen.

W voelde het zelf ook en gaf ook toe dat het mooier kon zijn als we wat rustiger zouden leven. En na veel gepalaver in de zwitserse bergen, en thuis ook nog, namen we dan toch de beslissing. En ik weet dat ik als een vreselijk wispelturig mens begin over te komen, maar ik zou terug thuisblijfmama worden. We zullen wel zien wat de toekomst brengt, komt er een job die mij aanstaat en ik zie zitten in combinatie met mijn 3 kindjes – die ik dus ook zo moeilijk kan loslaten – dan kunnen we er wel weer voor gaan. Maar het heeft geen haast.

Wij gaan dus wat meer onthaasten in 2012. Als de kinderen thuis zijn, er volledig zijn voor hen. Zelf bakken (want ik ben de trotse eigenaar van een kenwood geworden, woehoe!), gewoon meer qualitytime met de kinders, terug sporten… En mijne man wat soigneren, want hij blijft het natuurlijk wel druk hebben op zijn werk.

Oh en daarnaast wil ik nog 6 kg afvallen ook, dat even terzijde 😉

Wij gaan dus voor een mooi 2012 (en maar hopen dat de wereld nog niet vergaat) en dat wens ik iedereen toe!

Beveiligd: doe ik het of doe ik het niet?

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

promo-girl

Ne nieuwe opvoedingswinkel starten. Da heeft dus wat publiciteit nodig.  En wij als nieuwe opvoedingsconsulenten, dat gezicht moet bekend worden. Oh help. Een eerste kennismaking was er op de officiële opening van onze winkel. ’t Viel nogal mee, we moesten gewoon ne keer ons hand opsteken, en eens glimlachen voor ene reporter. Om dan natuurlijk nadien  reuzecurieus die gazet te gaan kopen, en besluiten dat de foto er toch maar raar uitziet.

Een tweede moment deed me al een beetje meer freaken, ik mocht het gaan uitleggen voor TV Limburg. Ik heb het niet zo op camera’s, als zoiets in mijn buurt komt, begin ik plots raar te doen, enzo. Maar kom, gaf ik me daar toch maar een interviewke. En we hebben een toneeltje gespeeld ook nog, waar ik een mama ontving tijdens een spreekuur. Toneelspelen (zonder klank) ja, dat kan ik dan wel weer goed! Om dan u klaar te maken om minstens 3 weken onder te duiken, als het uitgezonden wordt, en dan tot de ontdekking komen dat 3/4 van je interview eruitgeknipt is, en het al bij al nog wel meevalt.

Maar de promo-tour gaat verder. Handjes geven hier, voorstellen daar. Ik stond voor een groep van zo’n 90 mensen het waar, hoe, wanneer en waarom van de opvoedingswinkel uit te leggen. Jaja voor een groep mijne uitleg doen. Ik zal het toch nog een beetje moeten leren, een uur nadien was ik nog steeds aan het gloeien. Maar blijkbaar kwam ik over als een natuurtalent, aldus mijn onthaalmoeder die daar ook aanwezig was.

Ik ben nu 2 weken bezig met mijn nieuwe job en we zitten nog volledig in de startfase. ’t Is wat zoeken hier en wat opstarten daar, maar vanaf morgen starten mijn spreekuren. Ik ben benieuwd.

Het is een zaligheid, zo dichtbij huis werken, dat mag wel gezegd zijn. ’s Morgens breng ik rustigskes de meisjes naar ’t school, daarna onze Lukas nog naar de onthaalmoeder en ik ben nog op tijd op ’t werk. Geweldig toch!

een nieuwe uitdaging

Half februari begon ik als thuisbegeleidster bij multi-problemgezinnen. Een half uurtje rijden van hier. Halftijds. Ik begon zo stillekes aan ingewerkt te raken en het lag me wel.

Maar toen zag ik plots een vacature: er start een volledig nieuwe opvoedingswinkel. Een samenwerking tussen 8 gemeentes, en weet je wat? Allemaal bij mij in de buurt. Halftijds. Als opvoedingsconsulente. Dan sta je dus in voor de spreekuren in de winkel, vormingsavonden en nog enkele dingen. En laat dat nu net eens iets zijn dat ik echt graag zou willen doen. En een nieuwe opvoedingswinkel mee mogen opstarten, hoe geweldig is dat wel niet?

Ik was dus behoorlijk enthousiast over die job en besliste dus ook mijn kans te wagen. Was het niet zo, dan bleef ik fijn in mijn huidige job (want voor alle duidelijkheid: ik werk daar graag!), maar was het wel zo, dan had ik misschien wel eens de job van mijn leven gevonden.

Zo stuurde ik op een dinsdag mijn motivatiebrief en CV en nog diezelfde dag kreeg ik telefoon dat ik vrijdag op gesprek mocht komen. Een schriftelijke proef en een gesprek. Ik had wel een goed gevoel bij het gesprek, maar ik had zo de indruk dat er veel sterkere kandidaten waren, en bij een vraag was ik,  naar mijn mening, volledig de mist ingegaan.

Dus zoveel te meer ik erover nadacht, zoveel te zekerder ik werd dat ik het niet zou hebben. Dus concentreerde ik me verder op mijn job.

De woensdag erop kreeg ik telefoon met een vraagje over mijn anciënniteit. Hmmm, zouden ze mij dan toch overwegen? En toen kwam de vraag: ‘heb je er nog zin in?’ Amai, ik sprong daar bijna een gat in de lucht (ik was net op ’t werk 😮 ). Ik mag er vanaf 1 juni dus beginnen als opvoedingsconsulente :-).

Al loop ik ondertussen bijna naast mijn schoenen en groeit mijne nek, want ik heb begot 2 keer gesolliciteerd, en ik had telkens de job. Hoe goed ben ik dan wel nie? :p

En zodoende ga ik vanaf 1 juni voor een nieuwe uitdaging. En ik zie het zo volledig zitten! Al vind ik het natuurlijk wel jammer voor mijn huidig werk, mijn collega’s en de gezinnen die ik begeleid.

De kinnekes en de opvang

Ik ben ondertussen al aan mijn 5e werkweek bezig, dus tijd om even terug te blikken.

Lukas gaat nu al 3 weken naar de onthaalmoeder. Met haar ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen. Zo’n superfantastische vrouw. Dat het nog eens perfect op de ligging naar het werk is, en ik dus totaal niet moet omrijden, is leuk meegenomen. Lukasje doet het goed ginder. ’s Morgens zeurt hij altijd wel even als ik vertrek, maar daar stopt hij ook meteen mee als ik vertrokken ben. Hij eet er goed, slaapt er goed en speelt er goed. De eerste keer was dat toch wel een beetje raar, mijn zoontje bij een ‘vreemde vrouw’ achterlaten. Maar het klikte meteen met haar, en dat maakt het toch wel wat makkelijker. Wat leeftijdsgenootjes, zo kunnen ze fijn hun eerste jaartjes met elkaar opgroeien. Het leek me eerst niet zo’n goed moment voor Lukas, aangezien hij toch wat ‘verlatingsangst’ heeft, maar daar heeft hij ginder blijkbaar toch geen last van. En ondertussen kent ‘em ons Ria al goed. Super dus!

De meisjes moeten af en toe eens naar de naschoolse opvang. De eerste keer dat ik Pauline daar ging ophalen, begon ze te wenen toen ze me zag. Het was toch wel een lange dag geweest. Maar ze gaan graag, er is daar echt wel heel veel speelgoed, dus ze spelen daar fijn. Wel is het vermoeiend. Vooral Pauline heeft daar toch wel wat last van.

De meisjes gaan dan wel graag naar de opvang, je merkt toch dat ze wat last hebben van de aanpassing. Tja, ze hebben nooit anders geweten dan een mama die thuis was. Bij Amelie merkten we dat wel wat in haar terug wat meer vervelende gedrag. Bij Pauline kwam vooral de vermoeidheid opzetten. Ook haar juffrouw merkte dat ze er toch wel wat hinder van ondervond. Zo weent ze al eens wat sneller in het klasje, en vraagt dan achter mama, iets wat ze daarvoor eigenlijk niet deed. Pauline had dan ook dringend nood aan enkele rustdagjes. Gisteren is ze bij de oma gebleven, en vandaag, op mijn vrije dag, mag ze ook gezellig bij mij blijven. Amelie had deze morgen ook plots last van ‘buikpijn’, zij die anders altijd zo graag naar school gaat, wou vandaag ook bij mama blijven. Ach ja, ze zijn toch nog klein, dus zijn we vandaag gezellig met z’n allen thuis. Eventjes bijtanken bij de mama. Morgen is het geen school, maar moet ik toch gaan werken, dus compenseren we dat zo maar een beetje.

Maar algemeen bekeken, gaat het wel goed. Ze doen dat superflink, mijn kindjes.

mijn eerste werkweek

Ik heb er al 1 week als werkende mens opzitten. En dat na 5,5 jaar thuis geweest te zijn voor de kinnekes. ’t Is iets.

Om het afscheid van de kindertjes iets minder moeilijk te maken, kwam het me wel goed uit dat ’t ventje deze week net verlof had. Ah dan kon ik ’s morgens gewoon op mijn gemakske vertrekken zonder al te veel drukte, en wist ik dat het wel goed zat thuis.

Het was een inwerk-weekje.  Ik heb nog geen eigen gezinnen om te begeleiden, dat begint vanaf volgende week. Dus werd het vooral informeren, eens meegaan met een collega, en de collega’s leren kennen natuurlijk. Vanaf volgende week dus het echte werk.

’t Ventje heeft meer afgezien als ik, denk ik. Na 2 daagjes ‘huisman’ geweest te zijn, zei hij ‘nu gaat ge toch behoorlijk wat punten moeten scoren, om dat goed te maken wat ik dees 2 dagen heb moeten doen’. Ik heb hem nog eens herinnerd aan de afgelopen 5 jaar; en dat ik dus best wel al wat bonuspunten vergaard heb.

Volgende week is het dus voor echt echt. De meisjes moeten in de naschoolse opvang blijven. Lukas zal nog eventjes naar de grootouders gaan, want ik heb  nog geen onthaalmoeder. Ik heb wat zitten puzzelen, enzo, hoe dat het het beste uitkomt naar opvang enzo, en ik denk dat ik wel een goed ‘voorstel’ heb uitgewerkt. Ik zie het zitten. 🙂

een nieuwe start!

Sinds 13 oktober was ik officiëel werkloos, heb ik heel even gedacht aan werk te zoeken, toen ik de knoop doorhakte om een aanvraag te doen om onthaalmoeder te worden. Nu is dat blijkbaar een enorm moeilijke procedure (en ja ik ben sarcastisch) en was er tot op de dag van vandaag nog niks van vooruitgang. 2 weken geleden kreeg ik voor het eerst de melding dat ik op gesprek kon gaan, half februari, en dat het daarna nog een tijdje kon duren. De paswoord-kenners onder ons kennen het hele verhaal, maar om een lang verhaal kort te maken, raakte ik lichtjes gefrustreerd, had ik er niet altijd zoveel zin meer in, en besloot ik de site van de VDAB nog maar eens open te zwieren.

En daar zag ik 2 vacatures die me eigenlijk meteen aanspraken. Eentje halftijds en eentje voor 25 uren. En toen dacht ik: ‘waarom probeer ik het niet? Wie niet waagt, niet wint. Je weet tenslotte maar nooit’. Dus enkele weken geleden vertrokken er via email 2 briefkes. Vorige week dinsdag kreeg ik telefoon, dat ik ’s anderendaags (op woensdagnamiddag) op gesprek kon komen. De mimi opgetrommeld want ik wilde mijn kans toch wel wagen.

Dinsdagavond nog wat zitten voor te bereiden, want ja, als ik dan ga solliciteren, wil ik het toch wel tegoei doen. En zo vertrok ik woensdagnamiddag richting ‘mogelijk toekomstig werk’.

Ik was niet alleen daar, we waren met z’n 11en. Het was een procedure met 4 onderdelen, bestaande uit 2 persoonlijke gesprekken, 1 groepsgesprek en dan nog een uitwerking van een casus. Ik ben toch wel een 2,5 uur daar geweest.

Ik zelf had een heel goed gevoel bij alles, maar ja, je bent tenslotte met 11, ’t was mijn allereerste sollicitatie. Hoe groot is de kans? Ik vond de gesprekken zelfs gezellig en had me er echt al wel thuis gevoeld. Maar ik begon niet op wolkjes te lopen, want kom, we zijn toch niet naïef zeker?

En maandagavond ging de GSM. Natuurlijk net op het moment dat ik beslist had mijne auto gauw in de carport te bollen. Da duurt geen 3 minuten. Kwam ik terug binnen, zei Pauline: ‘je telefoon is gegaan, mama’. En daar had ik een ingesproken berichtje met de melding dat ik het heel goed gedaan had en dat ik de job had!!!

Ben ik nu nie gewoon geweldig? :p

Pauline haar eerste reactie was ‘nee jij moet bij mij blijven’, maar toen ik vertelde dat ze nooit alleen thuis moest blijven en dat ik zeker niet zo veel ging werken als papa, was ze toch al een beetje gerustgesteld.

Volgende week maandag ga ik voor kennismaking met mijn teambegeleider en voor verdere concrete afspraken te maken. En de maandag daarop begin ik al! (ja net in de krokusvakantie, gelukkig heeft ’t ventje verlof). Ik ga thuisbegeleiding doen (over de opvoeding) bij multi-problemgezinnen. Ik kijk er alvast naar uit! En oh ja, ‘tis halftijds, geweldig toch?)

Wat zal dat een wending geven in ons leven…Sinds ik mama ben, ben ik altijd thuis geweest. Het heeft regelmatig gekriebeld om terug te gaan werken, maar uiteindelijk zette ik nooit de verdere stap. Nu heb ik het wel gedaan en amper 2 weken later had ik al mijn job! Wie had dat ooit durven denken, zo vlot zeg! Ik had het blijkbaar echt wel goed gedaan, want ik had op vrijwel alle onderdelen de hoogste score. Eerlijk, dat klinkt toch goed he? (ja ik ben een beetje trots enzo)

Maar het zal dus toch wat zoeken zijn. Het is natuurlijk nog een beetje afwachten nu hoe mijn uren precies gaan zijn. En dan is het zo snel mogelijk op zoek gaan naar een onthaalmoeder (want die plannen worden dus nu geschrapt, ik kan niet blijven wachten…). Aaah, onze Lukas wegdoen, dat gaat de eerste tijd toch wel de grootste en moeilijkste stap zijn. De meisjes, die doen het goed in ’t school en die gaan graag, dat weet ik. Maar voor onze Lukas zal het toch ook wel een aanpassing zijn!

Maar ik zie het alvast volledig zitten! Ik ga ervoor.