feminist in spé?

Ik denk het niet. De meisjes zingen tegenwoordig dit liedje:

Jongens zijn sterk
zij klimmen op de kerk
Meisjes zijn slap
zij vallen van de trap

Toen ik een poging waagde om uit te leggen dat dat nu niet zo’n meisjesvriendelijk liedje was, werd ik heel verontwaardigd aangekeken.

kindjes kindjes, allemaal kindjes

De knoopjes, ik begin er uit te geraken. Ik ben met ‘een onderzoek’ bezig, waar ik eigenlijk nog niet veel over kan vertellen (kijk, ik ben niet de enige die mensen zo graag nieuwsgierig maakt hoor 😉 ), en heb daar heel veel plannen rond, en hoop dat dit toekomstmuziek kan zijn. Maar omdat dat ‘onderzoek’ wel een hele tijd in beslag kan nemen, zonder er verder mee te kunnen, moest ik toch verder met iets anders. Ik vermoed dat ik voor de meesten nu chinees aan het praten ben, maar de tijd zal meer duidelijk maken.

En zo heb ik zitten nadenken wat het beste voor mij zou zijn, in combinatie met mijn onderzoek. Ik had een paar mogelijkheden. Eentje daarvan was dus halftijds gaan werken, maar die uren als opvoedster in combinatie met de uren die ’t ventje doet, die waren al niet zo evident…En ik heb het elke keer opnieuw he, ik kan zo moeilijk afscheid nemen van mijn kindjes, vooral dan als ze nog zo klein en afhankelijk zijn. De meisjes, dat weet ik wel, die gaan ontzettend graag naar school, en naar de grootouders enzo, maar die hele kleintjes, die zijn toch nog altijd het liefste bij de mama, niet?

Ik ben iemand die zo ontzettend graag bezig is met kleine kindjes, die houdt van een gezellige drukte in huis, maar toch ook graag de mogelijkheid heeft om bij haar kinderen te zijn. Financiëel kunnen we het wel aan, dus heb ik besloten om onthaalmoeder te worden. Op dit moment vind ik het zelfs gek dat ik daar nooit eerder aan gedacht heb. Ik ben al bijna 5 jaar thuis voor de kindjes, en één van de grote nadelen daaraan vond ik dat ze dus niet zoveel in contact kwamen met andere leeftijdsgenootjes (daarvoor heb ik toen indertijd de speelgroep opgericht, was natuurlijk een heel mooi alternatief).

Gisteren ben ik al eens gaan informeren bij de dienst voor opvanggezinnen en vandaag heb ik mijn aanvraag ingediend. Nu volgt er dus een selectieprocedure. Gesprekken, kijken of het huis geschikt is, een basisvorming. En begin volgend jaar dan ergens hoop ik toch te kunnen beginnen. Ik zie het eigenlijk helemaal zitten.

Ja ik zit dan inderdaad nog meer aan huis gebonden als nu, maar eigenlijk deert me dat toch niet. Kindjes opvangen, en ze hier thuis laten voelen, daarvoor doe ik het. (Ik heb wel beslist om op woensdag niet te werken, en er dan volledig te zijn voor mijn eigen kinderen, en in de voormiddag kan ik dan wat rushen aan het huishouden).

Voila een nieuw avontuur ligt op me te wachten…

1 ding heb ik echter nog niet beslist, hoe de kindjes me gaan noemen? :p Gewoon Sofie? Of tante Sofie? of moeke Sofie (maar dat klint zo…tja oud, maar dat vind ik waarschijnlijk omdat ik mij grootmoeder ook moeke noem.)

en wat mag die goede man brengen?

Eigenlijk ben ik er totaal nog nie mee bezig dit jaar, en zo loopt ik  Sinterklaas waarschijnlijk ook alle acties mis. Ach ja. Maar de speelgoedboekjes kan je niet negeren, dus heb ik de meisjes daar toch al maar eens in laten bladeren.

Hun wensen blijven voorlopig braafjes binnen de perken. Amelie wil een trolley van de prinsesjes (tja) en een microfoon. Pauline wil een bliksem de kwiem auto én een spaidermenauto, en -hoe kan het ook anders- een taart!

En Lukas, daar beslis ik over :p

over ‘werkzoekende’ zijn

Ha ge kent dat wel he. Nadat ge na een veel te lange stilte op je blog maar schrijft dat je een writer’s block hebt, is de inspiratie én de goesting om te schrijven terug. Of heeft dat nu met die wispelturigheid te maken? Soit, mijn knopen zijn nog niet doorgehakt, en zolang die niet doorgehakt zijn, ga ik daar niemand mee lastigvallen.

Waar ik mensen wel mee kan lastigvallen is de ellende van de zogezegde ‘werkzoekende’; Alé, zo staat het toch op de site van den VDAB. Hoe actief werkzoekend ik ben, maakt op zich niks uit, want ik heb toch geen recht op dop, dus ze kunnen me er niet afzwieren.

Heel actief ben ik dus nog niet aan het zoeken, want kijk, dan wijs ik weer naar die knoopkes die nog in de weg zitten. En toch voel ik het al wel ‘werkzoekend’ zijn.

Zo kreeg ik een telefoontje -ik stond toen nog geen 24 uur geregistreerd op die site als werkzoekende- dat ze altijd wel poetshulpen konden gebruiken. Kijk, met alle respect voor de poetsvrouw, ik weiger te gaan poetsen. Ik verafschuw het al in mijn eigen huis, laat staan op een ander.

Dan toch maar een diplomaatjen ingegeven op die site, zodat ik zo van die bellekes niet te veel moest krijgen. Voor de rest heb ik daar nog niet veel werk van gemaakt, er staat dus niks van CV op ofzo. Ook weer omwille van die knoopjes, weet je wel…

En dan kreeg ik dinsdag plots telefoon of ik geen vervanging wou doen in een centrum voor bijzondere jeugsbijstand, halftijds, met zo ongeveer de perfecte uren in combi met een gezinsleven. Een langdurige vervanging nog wel. En niet te ver rijden. Tja ik ken dat niet, werkzoekend zijn, ik heb zelfs nog nooit moeten solliciteren (ik ben mogen beginnen op mijn stageplaats indertijd), dus wat er daarna ging gebeuren, had deze naïeveling niet verwacht. ‘Eum moet ik daar dan niet voor solliciteren?’ Je zou denken, voor kinderen -met problemen nota bene- dat  de persoon die die gaat begeleiden, toch wel even ‘gescreend’ moet worden.
‘Het is morgen beginnen’. Nu ja, toen ben ik zeker overgekomen als een complete gek, want mijn eerste reactie was verbaasd ‘MORGEN?’ in die telefoon schreeuwen. Nu ja, morgen met een kindje dat alleen nog maar borstvoeding krijgt en waarvoor helemaal geen voorraadje klaarstaat (aangezien afkolven nog zo’n niet favoriet jobke is van mij), dat ging voor mij niet. Nu wilde ik wel een efforke doen, en volgende week beginnen. Leek mij geen slecht voorstel van mijzelf. Ze ging het eens navragen en ging me nog iets laten weten. Om dan een kwartierke later te horen te krijgen dat ze iemand anders hadden aangenomen, die morgen wel kon beginnen. Stond ik daar eventjes met mijn mond vol tanden. Ah, zo werkt dat dus. Puh.

Goh ja, echt professioneel vond ik dat toch al niet, zeker niet in de sociale sector, waar je toch met mensen werkt he.

Verder kreeg ik nog telefoon voor een interim op een werk waar ik vroeger gewerkt heb -en heel graag werkte- maar voor een interim van een maand, beginnend vanaf de eerste dag van de kerstvakantie. Met heel moeilijke uren. Heel moeilijk voor opvang te regelen, met een man die zo’n 12 uur per dag weg is. Oh ja en had ik al vermeld dat het in de kerstvakantie ging zijn? Dus na heel veel wikken en wegen, en toch wel een beetje met spijt in het hart -want ik werkte daar echt wel graag- heb ik dat toch maar geweigerd.

En in mijn mails kreeg ik nog een aanbod voor persoonlijke assistent. Maar dat was te ver voor mij, en dat is niet echt wat ik zocht…dus ook geweigerd.

En dat zonder ook maar ene sollicitatiebrief verstuurd te hebben he! En al 1 week, jaja 1 ganse week én 2 dagen op die site van den VDAB te staan. Al voel ik me op dit moment vooral een moeilijk mens dat helemaal niet meer flexibel kan zijn in haar uren. (en dat was vroeger wel anders…)

writer’s block

of ai ai toch…

Ik zit momenteel met vanalles in mijne kop, vooral op toekomstig professioneel gebied dan. Mijn contract is vorige week afgelopen (weet je nog wel?) en het feit dat ik nu zonder werk zit, doet me nadenken. Wil ik nog dezelfde richting uit? Of net niet? Wat kan ik daar nu precies mee doen? Omdat ik blijbaar nogal wispelturig ben en daarnaast ook nog een eeuwige twijfelaar, maakt dat ik de ene dag enthousiast plannen maak voor teen en de andere dag voor tander. Ik ben er enorm mee bezig en ik ga echt op en af in een achtbaan. En blijkbaar kan zoiets dus wel even leiden tot ‘absoluut geen inspiratie voor te bloggen’, hoewel ik meer dan genoeg te vertellen heb. Maarre op een gegeven moment ga ik toch knoopkes moeten doorhakken, als ’t niet voor de blog is, is het toch al zeker zo voor mezelf. En dus kan ik zeggen: ‘I’ll Be Back…Soon!’ Tot dan, vergeet me niet ;).

en ze fietst!

Foei mama, meer als een week wachten vooraleer je dit goede nieuws komt melden… Enfin, hier the story!

Toen ik zo een beetje hoogzwanger was, gingen we eens proberen of Amelie zonder zijwielkes kon fietsen. Leek me wel handig, zo naar de zomer toe. Op haar loopfietsje kon ze perfect balanceren, dus wie weet lukte het wel. Maar ja, dochterlief moet het zelf ook willen, natuurlijk. Want als Amelie iets niet wil, vergeet het dan maar. De pogingen werden dus gauw gestaakt en Amelie weigerde nog maar op haar fiets te kruipen. En dit zo ongeveer de hele zomer lang (koppig? hoeda?). Eind augustus besloot ze dan toch zo af en toe terug een fietstochtje te maken (met zijwieltjes uiteraard)

Eind september ergens zei ze plots: ‘ik wil zonder zijwieltjes fietsen’. Ah ja een paar van haar klas kunnen dat ondertussen ook. Dan zo maar ne stok aan de fiets vastgemaakt en nog eens een poging wagen. Juffer gaf het weer heel gauw op…Ik ging er al maar van uit dat dat fietsen pas voor volgend voorjaar ofzo zou zijn.

Donderdag 1 oktober 😉 vroeg ze om nog eens te gaan oefenen met haar fietsje. Dus ikke alles in de auto gezwierd om naar het kerkplein te rijden (veel plaats om te oefenen)
Ik haal haar fietsje uit, dan de stok…Maar zij zegt dat ze zonder stok en zonder mama’s hulp wilt proberen. Dus ik denk ‘laat ze maar kloefen’.

Maar dan stapt ze op haar fiets…EN WEG IS ZE!!! Zomaar zonder boe of ba, fietst mijn dochter de parking rond. ONGELOFELIJK! Ik wist niet waar ik het had. Maar vooral dat gezicht van Amelie, dat was echt goud waard. Zo glunderen zeg :-).  En ik stond daar te juichen en te springen als ne halve zot zoals een supertrotse mama dat doet.

En nu zijn we 10 dagen verder, en ze kan het perfect. Het lijkt wel alsof ze nooit anders gedaan heeft!

Pauline wilde ook even op de foto

mijne knapperd

zonder brooddoosje

Ja kweetetwel, kleuterjuffen kunnen niet alles gezien hebben. Zeker niet in zo’n grote school. Maar sommige dingen zouden ze echt wel moeten merken!

Dat ons Pauline bvb zonder brooddoos vertrekt naar de eetzaal. Dat ze daar een half uur in die eetzaal zit, zonder iets voor haar! Ook geen drinken, want dat drankbonneke zat in haar brooddoos. Zoiets zouden ze toch moeten zien he!

Dat ze dus, als ik ze ga afhalen van ’t school, vergaat van de honger, en meteen haar brooddoosje opent om haar bokes te kunnen eten. Mijn mieke toch 😦

die lijn

Een vrouw wordt zwanger, soms zelfs meer dan ene keer. Die vrouw krijgt dan een prachtige ronde buik. En dan bevalt die vrouw en krijgt het mooiste geschenkje op aarde: een kind!
En da’s de mooie kant.

Maar die vrouw blijft ook zitten met een vreselijk blubberige buik, en als ge daar niks aan doet, is die buik nog steeds zo na 5 maanden. Jank.

Dus vanaf nu ga ik op dieet! Natuurlijk niet te streng, want ’t kleine ventje mag niks tekort krijgen in zijn melkje, maar dat snoepen, dat ik trouw verder zette na mijn zwangerschap, daar moet ik toch eens proberen van af te geraken.

En oh ja, misschien moet ik toch ook eens wat gaan ‘sporten’ voor dat buikje weg te krijgen (want ja ik beken: ik pas nog steeds niet in mijn broeken *zware paniek*). Lukas houdt me ’s avonds nog te veel bezig om al ergens naartoe te gaan, maar zo af en toe eens een buikspieroefeningske *bah* zou ik misschien toch eens moeten proberen.

Hup hup…